به یاد جاهد جهانشاهی

هنوز باور نمی کنم رفتن جاهد عزیز را. و هنوز یه عالمه حرفهاو خصوصیات خوبش را بیاد می آورم که همیشه با خنده و طنز بیان میشد ولی دنیا فلسفه و مفهوم پشتش بود. مثل اینکه می گفت دستش نزنید بگذارید همینطور بمونه! و این بعد کلی بحث و صحبت در مورد یه موقعیت یا آدم هایی در موقعیتی خاص بود! می گفتیم بگذار خودشون تعادل خودشون رو بهم بزنند تا بتونند به تعادلی در سطح بهتر برسند! وگرنه ما تنها کاری که کرده ایم برهم زدن تعادلشون بوده. تعادلی که حداقل توجیهی برای زندگی کردن و تحمل بار هستی شونه!
جاهد همیشه حرف تازه ای برای گفتن داشت یا کتاب و آدم تازه ای که کشف کرده بود! و همیشه به طنز می گفت رهی آدم تازه چی داری ؟!! اسم رهی را هم او روی من گذاشت در اولین قدم دوستی امان که از خانه پرانرژی و زیبایش آغاز شد. خاطرات بسیاری دارم از او که از مرز سن و ایدولوژی و زندگی روزمره گذشته بود .
او با وجود کارهای زیاد ترجمه و نقد های هنری و تدریس که هرکدام وقت عظیم جداگانه ای می طلبند هر وقت که میدیدش آنقر خندان و بی خیال نشون میداد که انگار هیچ کاری ندارد برای انجام دادن یا همه اوقات هفته را به تفریح و خنده گذرانده است!
همیشه می خندید و با لحن خاصی می گفت این درسته ! و ما می دونستیم که هرکدم از این "این درسته" ها چه معناهای متفاوتی دارند! نیازی به کلمات و جملات بیشتری نبود برای خندیدن یا فهمیدن منظور!