شهریور 67

نمی دونم دقیقا چه تاریخی بود. مهر یا آبان سال 1360. علی اومده بود خونه ما. علی شبانی. شوهر دختر عموی من. از کادرهای بالای حزب توده و یکی از قهرمانان کشتی. من از اتفاقاتی که تو مملکت می افتاد خیلی عصبانی و هیجان زده بودم. می گفتم اینا چرا حتی فرصت نمی دن به هواداران مجاهدین و سایر گروهها که ببینند مخالف ترور و بمبگذاری هستند یانه. فقط می گیرن و همین طوزی کیلویی یا زندان میدن یا می کشند. علی گفت رحیم جان یه مجلس را بردن رو هوا تو هفت تیر. رئیس جمهور و نخست وزیر یه مملکت را تو بمب گذاری کشتند . چند تا از امامان مشهور جمعه را با عملیات انتحاری منفجر کرده اند و یه عالمه ترور انجام داده اند فکر می کنی طرف مقابل چه حالی داره؟ اونها هم ترسیدن. براشون حکم تنازع بقاء رو داره . میخوان با سرعت هرچه تمامتر به این ترورها و بمب گذاری ها پایان بدن. مسئله جنگ هم کلافه شون کرده. خب معلومه که هیج جای حرکت برای نیروی های آگاهتر درون سیستم باقی نمی گذاره که جلوی این تندروی ها و خشونت های وحشتناک رو بگیرن. یه عده ای هم منتظر چنین روزهایی آماده نشسته بودند. اینها بدتر از این هم خواهند کرد. کل سیستم نیروی زیادی از دست داده و اطمینانی به آینده ش هم نداره. هرکاری از دستشون بربیاد برای تنازع بقاء خواهند کرد. علی اینطور سعی کرد مرا و امثال دیگر جوانان را آروم کنه. ولی علی را هم دوسال بعد گرفتند چرا؟ علی که هیچ حرکتی برای براندازی نکرده بود. علی که به آرامش دعوت می کرد. سیاوش عزیز بدرستی یادم نیست تو تازه بدنیا اومده بودی یا هنوز تو شکم مادرت بودی که علی پدرت را گرفتند و بردند. علی دیگه به خونه برنگشت. علی را ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ سال 67 اعدام کردند. و میگن فقط چند سوال بود و بس. سوال هایی که برا ی اون هم آماده نبودند. کسی نگفته بود قراره زندگی و مرگ با بله و نه گفتن معاوضه بشه. کاش هفته ای یا روزی را حداقل فرصت داده بودن که خوب فکر کنند که می خواهند زندگی را به این آسانی با مرگ معاوضه کنند یا نه؟ شاید هم برخی می دانستند و تحمل زندگی بدون دوستان شان را نداشتند. یا تحمل تهمت و ناسزاهای بعد آزادی .
یادتون بخیر علی و همه رفتگان دیگر که آرزو و رویایتان فقط برابری و آزادی و عدالت برای همگان بود.