ه چهره این شهر که نگاه می کنم وحشتم می گیره
ماشین های درهم فشرده با صداهای ممتد بوق های عصبانی
وموتورها که هرگونه درز وفاصله بین ماشین ها را پرکرده اند و هی صداهای وحشتناک از اگزوزشون بیرون می دن
و آدم هایی که سعی میکنند راهی برای عبور خود بیابند یا خود را به یکی از همون ماشین ها برسونند
ما کجا هستیم؟ این تهران دیگه چه جونوریه؟ ما چی هستیم؟ دریغ از یک لحظه آرامش گام زدن تو این شهر
نه تو پیاده رو امانت می دهند نه توخیابون
بیچاره زن ها و دخترها که علاوه بر این ها در تیر راس نگاه های هیز و آلوده جمعیت بیمار و متلک های رکیک و مزاحمت های پی درپی نیز هستند
وبیچاره پسرهای خوبی که این صحنه ها را می بینند و کاری از دستشان بر نمی آید جز شرم جنسیتی!!
وضع ترافیک این شهر نمای گویایی از فرهنگ و محیطیه که توش زندگی می کنیم!
من نتونستم احساسم را بروز ندهم و اینقدر حرف های دلسرد کننده نزنم!!
یه لحظه هایی هم هست که آدم واقعا کم میاره
کمی درد دل ممکنه باعث بشه تا یه کم التیام پیدا بشه!!
بخودم مثل همیشه برای نمیدونم چندمین هزار بار می گم
بابا اینقدر سخت نگیر!!!!!!!!!!!
