کتاب خوندنم تموم شد ولی هنوز نمی تونم بنويسم!
يه دوستی ازم پرسيد چرا نمی نويسی؟ گفتم خيلی دلم می خواد ولی انگار نمی تونم
گفت همين ها را بنويس تا زبونت باز بشه!
تقصير اون شد که الآن می نويسم! چون نصيحتش رو گوش کردم!
فکر کردن و هی فکر کردن و انعکاس صداتو تو خودت شنيدن خيلی بدتره!
قسمت نظرات رو برداشتم تا ببينم چقدر ديگران بخودشان زحمت رفتن به مسنجر يا فرستادن ايميل رو ميدن؟
نمی دونم کارم درست بود يا نه؟ دوستی می گه شايد وقت رفتن به مسنجر و اين حرفها را نداشته باشيم ولی فرصت چند کلمه در همينجا نوشتن را چرا
موضوع اينه بعضی دوستان آدم رو ميشناسن و يادداشت های خصوصی می ذارن!
حالا بيا بگو بابا اينجا وبلاگه و محل رفت و آمد و يه جای عمومی!!! کو گوش شنوا؟
البته صادقانه بگم که دلم برای خوندن يادداشت تو وبلاگم تنگ شده ولی حوصله خوندن جملات روتين و تکراری که برای همه کپی پيست می کنند را ندارم!
خودتون که می دونيد منظورم چيه؟
