چه هوای خوبيه؟
و من چقدر الآن خوبم!
می خوام يادم نره که چقدر احساس خوشبختی می کردم!
می خوام يادم نره که چقدر راحت و سبک بودم!
زندگی چقدر زيباست!
ومن چقدر لذت ميبرم!
درسته! راست ميگی!
حالم خيلی خوبه!
شدم عاشق ترين پسر دنيا!
چرا وقتی خوبيم ننويسيم!
چرا عادت کرديم فقط از ناله ها و غم هامون بگيم؟
چرا بايد فقط وقتی حالمون بده بنويسيم! و هی تکرار کنيم که حال من خيلی بده ! من خوب نيستم!افسرده ام!دلم گرفته!و...
نه من الآن می نويسم که حالم خيلی خوبه و خيلی دارم لذت ميبرم!
همه تون همين لحظه تو مهمونی من هستيد!
چشماتونه رو ببنديد و با من بيايد!
سبک بشين!
کيف کنيد!
خودتون رو بگذاريد جای من!
حال من رو بخودتون بگيريد و لذت ببريد!
انگار که الآن من هستيد!
خوش به حالتون که اينقدر حالتون خوبه!
خوش به حال همه ما!
