دلم برای اینجا تنگ شده بود. اصلا کاش فیسبوکی نبود و همه چیز در حد همین وبلاگ متوقف شده بود. همینطور ناشناخته با هم حرف می زدیم و دوست می شدیم بی آنکه از جنسیت و سن همدیگه پرسیده باشیم ولی حالا همه کنجکاو شده ایم. خیلی کنجکاو!! چقدر دوست و رفیق داشتم. چقدر با یه عالمه آدم های خوب آشنا شده بودم اینجا باهاشون حرف زده بودم. مطالبشون رو خونده بودم. تو مشکلات هم وارد شده بودیم و تجربه های مون را هم گفته بودیم و خواسته بودیم که کمک کرده باشیم همدیگر را. حالا دیگه انگار نیست. همه رفته اند. مثل اینکه چندین سال تو وطنت تو شهرت نبوده باشی وقتی برمی گردی ببینی هیچ چیز سر جای خودش نیست و همه کوچه ها و خونه ها و مغازه هایی که از شون خاطره داشته ای خراب شده اند و جایشان کوچه ها و خونه های جدید دیگری بنا شده اند. دوست دارم بازم بیام و بنویسم مثل همین دوسال پیش که مرتب در حال نوشتن بودم. دوسال پیش که بعد از وقفه چندساله برگشته بودم
ﻧﻤﻴﺸﻪ اﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﻭاﻧﺘﻘﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ و ﻃﺮﻓﺪاﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ! ﻧﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ و ﻗﻠﻤﺖ ﻫﺴت ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻱ ﻧﻤﻴﻮﻧﻲ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺭا ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ.
حتما انتقاد و انتقاد ازخود و بالا بردن سطح پذیرش آن در فرد و جامعه از مهم ترین و راهگشا ترین خصوصیات انسان نوین و متکامله.
24 اردیبهشت ماه 1394
